Patron szkoły

Rekord Polski przetrwał aż 22 lata, do roku 1954, w którym po raz pierwszy rozegrano Memoriał poświęcony pamięci Janusza Kusocińskiego. Ogromnym zwycięstwem Kusocińskiego było przełamanie hegemonii długodystansowców fińskich – w 1932 roku w Warszawie w biegu na 5000 m pokonał znakomitego fińskiego biegacza Volmari Isso-Hollo. Kontuzja odniesiona w 1933 roku nie pozwoliła mu na odniesienie jeszcze większych sukcesów. Wprawdzie jeszcze w 1932 roku zdobył nawet tytuł wicemistrza Europy na 5000 m, ale ze względu na zwyrodnienie łękotki musiał poddać się operacji kolana (1936). Podczas igrzysk olimpijskich w Berlinie w 1936 roku był tylko doradcą technicznym ekipy i widzem. W czasie leczenia i rekonwalescencji po operacji Kusociński zajął się uzupełnianiem wykształcenia – w 1937 zdał eksternistycznie maturę, a następnie studiował w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie (dzisiejsza Akademia Wychowania Fizycznego). W latach 1938 – 1939 Janusz Kusociński był nauczycielem wychowania fizycznego w powstałej w roku 1936 szkole nr 21 przy ulicy Zuga (była to pierwsza szkoła powszechna na Bielanach). We wrześniu 1939 r. zaciągnął się do wojska jako ochotnik. Bronił Warszawy na stanowisku na Sadybie (w okolicach ulicy Powsińskiej), gdzie dowodził drużyną cekaemów. Dwukrotnie ranny, za zasługi na polu walki otrzymał Krzyż Walecznych (po raz drugi przyznano mu Krzyż Walecznych pośmiertnie, w 1967 r.).  W czasie okupacji był żołnierzem konspiracji – członkiem podziemnej organizacji „Wilki”, przyjął pseudonim „Prawdzic”. Aresztowano go wiosną 1940 roku, więziono w Alei Szucha i na Pawiaku. W nocy z 20 na 21 czerwca 1940 r. został rozstrzelany podczas masowej egzekucji w Puszczy Kampinoskiej w pobliżu miejscowości Palmiry. Miał zaledwie 33 lata. Na jego cześć od 1954 r. co roku odbywają się międzynarodowe zawody – Memoriał Janusza Kusocińskiego. Od 1975 przyznawana jest Nagroda im. Kusocińskiego za wybitne osiągnięcia sportowe, zawodowe i działalność społeczną (pierwszym laureatem był S. Marusarz).